9 x naar de top van de Col de la Colombiére

Donderdag 23 juni 2010: de reis naar Frankrijk toe

het vertrek naar Frankrijk

De reis begon op donderdag, tegen de laatste uurtjes van de dag. Wij kozen ervoor om zo laat mogelijk te vertrekken zodat we met alle rust overdag, de reis thuis konden voorbereiden. Tegen 22:30 uur zijn we ’s avonds met de auto richting Frankrijk gegaan. De hele nacht door, hebben we door maar liefst 4 landen gereisd. Eenmaal in Luxemburg zijn we bij een benzinestation terecht gekomen waar we voor maar liefst 1,28 euro/lt. hebben getankt! (normale  prijs destijds in NL, 1,69 euro/lt.) Wat een verschil en zegening!

Vrijdag 24 juni: ‘even’ die berg op

Om 10:00 uur ’s ochtends komen wij bij Cluses aan, de dorp van bestemming. Slechts met 1 uur slaap onderweg, zijn we allebei uitgeput. De locatie is prachtig, een kleine stadje door bergen omhelst met een karakteristieke Franse architectuur. Wat een beeld! Met gebrekkig Frans vroegen wij om een Camping in de buurt, en de toerisme receptioniste wees ons vriendelijk de weg naar een camping toe (zij kon ook Engels, bleek achteraf gezien, maar ja, het was goed voor onze Frans).

een beeld van de imposante Alpen

Na een paar keer fout rijden kwamen wij uiteindelijk bij de camping terecht. Daar konden ze amper wat Engels spreken maar ze waren zeer vriendelijk. Na 14 uur onderweg konden we eindelijk even van de reis bijkomen. Maar eerst, zelf bijtanken natuurlijk! Wij gingen naar de restaurant van de Camping en ik genoot van een overheerlijke Franse rundfilet.

Nadat we goed gegeten hadden, hebben we de tent opgezet om meteen te gaan liggen. Nou ja, er was geen echte sprake van slaap in feite. Mijn hart bonkte als een trommel tijdens een concert van de spanning. Alleen al het gevoel om in de imposante Alpen te zien gaf mij de moed om opnieuw op te staan. Ik stapte gelijk op mijn fiets, desondanks het vreselijke tekort aan slaap.

Eenmaal op de fiets was ik weer vrij, David in de Franse Alpen, zoals hij het altijd vanaf kind af aan in Bolivia gedroomd had. Wat een overheerlijk gevoel! Ik zocht de ‘Route de la Reposoir’ op weg naar de Col de la Colombiére, maar ik bleef maar een vlakke weg volgen langs de snelweg. Iets klopte niet! Ik draaide om en besefte dat ik helemaal fout had gereden. Snel terug dus. Om 16:00 uur was er een briefing van de organisatie halverwege die berg dus ik besloot er met de fiets te gaan. Eenmaal op de juiste weg was de beklimming meteen voelbaar in de benen, heerlijk! Toen pas, bleek dat ik niet voldoende schakels in mijn fiets had. Ik moest dus zwaarder trappen dan normaal om de berg te beklimmen. Ik maakte mij al zorgen over de uitdaging en de zenuwen begonnen mijn ingewanden te vreten.

Le Reposoir, halverwege de Col de la Colombière

Eenmaal bij de berg kon ik van het adembenemende uitzicht genieten. Bergen in de verte, bomen om je heen en beekjes die aanhoudend met een rustgevend geluid naar beneden stroomden. Ik kon al de eerste supporters buiten bij het hotel zien zitten. Ik stelde mij voor en zij gaven aan dat de top hoger verderop was. Hum…oké, ik ga dus verder omhoog.

haverwege de berg, dichtbij de supportershome


Naarmate ik hoger ging werd het steeds steiler, de zorgen werden alsmaar groter maar de uitdaging dus ook. Ik had maar een doel, die berg bedwingen! Onderweg kom ik mijn maat tegen en hij zegt dat het tijd voor de briefing is. Ik mocht tot aan de top komen, maar die was het steilste en ergste stukje terwijl ik nog niet voldoende tijd over had. Het is niet anders, halverwege de berg ging ik terug naar het hotel. Met een voorzichtige greep op de remmen, kon ik veilig en op tijd bij de briefing zijn. Eenmaal daar werd het team voorgesteld. Na een korte aantal veiligheidswaarschuwingen, mochten we allemaal onze wielershirts in ontvangst nemen en mochten wij terug naar huis gaan, nou naar de camping dan. Mijn training zat erop, met een terechte angst voor de afdaling en de bochten daalde ik rustig aan af om terug bij mijn liefde te zijn. Wij aten en genoten samen nog even van de locatie maar al gauw gingen onze ogen dicht deze keer. Nu had ik rust in mijn hart en het bonkte niet meer. Ik was dan net een kind in wonderland. Zo voelde dat, althans.

aan de pasta natuulijk!

Zaterdag 25 juni, 04:30 uur: wat een ramp!

Om 03:00uur ’s nacht gaat de wekker af. Mijn ogen verzetten zich om open te gaan. Ik had maar slechts 5 uur slaap gehad in twee nachten, help! Waarom doe ik dit überhaupt! Na een paar keer mopperen tegen mezelf en de wekker, stond ik weer op. Het vertrek van de uitdaging was om vijf uur ’s morgens, en wij moesten nog een kleine 20 minuten daarheen rijden. Dus snel opstaan en alles voorbereiden voor het vertrek. Met een paar hangende zaklampjes en een beperkte zicht, kleed ik mij om.

die moet ook warmpjes slapen natuurlijk!

De fiets ging de auto in en de nodige wielerkledij ook. De motor wordt gestart, de koplampen gaan aan, we draaien de auto om en zachtjes rijden we richting het slagboom van de camping. Tot onze grote verbazing bleef het slagboom dicht! Het zou pas om 07:00uur ’s morgens open gaan. Ik schrok ervan en tegen alle beleefdheid in besloten we de eigenars even wakker te schudden. Na een paar keer “excuses moi” te roepen vroegen wij of ze het slagboom open wou doen voor ons, maar het was geen doen. Ze had de sleutel niet bij zich en vloekend deed ze de deur dicht achter ons. Daar stonden wij dus, in de camping vast. Alles was tot op dat moment top gegaan, wat nu!

Zaterdag 25 juni, 05:10 uur : de uitdaging begint vroeger als gedacht

Geschokt als we waren, gingen we naar onze slaapplaats terug en zonder 2x over na te denken, pakte ik de fiets van de auto, deed ik wat extra kleren aan en daar ging ik weer, op de fiets naar die berg. Ik was behoorlijk pissig met mezelf omdat mijn belangrijkste supporter achtergebleven was met al het materiaal die ik nodig had om de dag te door te kunnen staan.

Hoe dan ook, met een licht verzet begon ik eerder als verwacht, aan de uitdaging van die dag. De eerste meetpunt zou aan de voet van de berg plaatsvinden. 30 minuten later, toen ik er ter plaatse was trof ik niemand aan dus ik besloot nog even verder bergop te gaan. Na een paar klimkilometers kwam het peloton aan. Dus met de benen al goed opgewarmd daalde ik met het peloton af voor de eerste meetpunt. Precies om 05:10 ’s morgens, begon iedereen bergop te gaan.

bergop, samen met mijn maat

Al snel vond ik mijn wiermaat om samen de 1^ste top te behalen. Precies om 06:20 uur kwamen we met z’n tweeën bij de top aan. De laatste 3 km’s van de klim waren geen pretje. Met het lichtste verzet van mijn fiets moest ik vooralsnog regelmatig staand fietsen om te voorkomen dat ik stil viel. Mijn wilskracht zou flink op de proef worden gesteld op die dag, vooral bij die laatste 3 km’s dus.



samen tijdens de dageraard naar de top

Na de 1^ste top te hebben behaald, kon de afdaling van start gaan. Mijn maat daalde als een speer af. Na een paar bochten was hij al buiten zicht terwijl ik voorzichtig iedere bocht nam. Het was flink op de remmen knijpen bij iedere bocht. Hoe dan ook, later op die dag maakte die angst plaats voor een adrenaline boost die uit de dalende snelheid voortvloeide.

Aan de voet van de berg zag ik dat mijn maat mij 5 minuten buit had gemaakt, op één afdaling al! Geen punt, het was geen wedstrijd ook al was ik onder de indruk van zijn stunt. Op eigen tempo, iets langzamer, pakte ik die berg weer. Op dat moment was het licht uitgebroken en begon de berg weer leven te krijgen. De vogels zongen overal om mij heen en de verwarmende zonnestralen verdampten de druppels van de bladeren met een lichte mistbank als gevolg.

de dag breekt door

Gevuld met zuurstofrijke lucht, kon ik moeiteloos de supportershome bereiken, halverwege de berg. Het enige wat ik op dat moment in gedachten had, was het ervoor zorgen dat Stella daarbij was. Ik verloor 15 waardevolle minuten bij het regelen dat ze opgehaald werd. Gelukkig was er iemand die bereid was om haar op te halen zodat ik weer vrij gerust verder kon gaan.

Hierna was het klimpretje vrijwel voorbij. Na iedere bocht zou de stijgingspercentage steeds hoger worden, tot aan de laatste 3 km’s, waar de stijging het hoogst was. Met een hoge hartslag, net boven het omslagpunt kwam ik hijgend steeds dichter bij mijn doel, de 2^de keer aan de top.

hijgend over de finishlijn

Het was nog fris bij de afdaling. Ook al had ik arm- en beenstukken aan, was mijn borstkast niet voldoende tegen de snijdende koude wind gedekt. Iedere afdaling was een pijnlijke, koude ervaring. Ik moest mezelf troosten met het feit dat de koudheid binnen 15 minuten voorbij zou zijn, als ik dan weer bij de voet van de berg was.

De 3^de klim kon van start gaan. Nog steeds onrustig over Stella, begonnen mijn gedachten af te dwalen tijdens de klim: wat als ze niet op tijd komt? Zal ik weer tegen de snijdende koude wind moeten afdalen? zullen ze hebben bereikt? Bij de supportershome vroeg ik gelijk of ze al opgehaald was maar tot mijn teleurstelling, niet dus…

Ze konden haar niet bereiken. Ze nam gewoon niet op. Echt vervelend! Ik probeerde zelf een paar keer en uiteraard, ze was buiten bereikt. Ze had zelfs twee telefoons bij zich maar bij geen van beiden had ik respons. Ik vreesde voor het ergste, de klim onderbreken, haar ophalen en samen met de auto terugkomen. Dat zou funest voor die dag zijn. De persoon die haar zou ophalen kon haar tot maximaal kwart over acht ophalen en het was al acht uur! Ik deed nog een poging en tot mijn opluchting hoorde ik een slaperige stem. Ik had haar bereikt! Al snel werd alles geregeld en ze zou per direct worden opgehaald.

even het een en ander regelen

Met rust in mijn hart, kon ik aan de tweede helft van mijn 3^de top beginnen. Langzaam maar zeker pakte ik die laatste kilometers aan en vol met moed, ging ik ervoor tot aan de laatste kilometers. Boven kreeg ik het moeilijk. Al dat stressen en vroeg op de fiets vertrekken hadden hun tol geëist. Mijn hoofd draaide al rondjes en de benen voelden zwaar aan. Het was erop of eronder. Ik herinnerde mezelf dat het maar om een kwartiertje lijden was, dan zou ik al bij de top zijn. Dus de verzuring in, staande en zittend, bleef ik op die pedalen drukken totdat de top was gehaald, de 3^de top.

op de tanden bijen en doorzetten gewoon

Hierna moest ik even zitten en bijkomen. 5 minuten en een energiereepje later was de misselijkheid voorbij. Ik ging voor de afdaling weer en het was nog steeds koud, maar ik vond troost op het feit dat het om maar 15 minuten ging, dan zou de afdaling voorbij zijn. Doordat ik steeds vertrouwder met de berg raakte, kon ik steeds sneller afdalen. Het werkte wel aan twee kanten, het snijdende koudheidgevoel zou worden verkort maar de snelheid en wind tegen zou de temperatuursgevoel van mij huid nog intenser maken dan wat het daadwerkelijk is. Ik koos voor de eerste optie, “pijnlijden, niks ervan trekken en afdalen man!” Met nieuwe enthousiame sneed ik de bochten wat scherper af en de remmen werden steeds minder gebruikt. Het was wel nodig, om al de verloren tijd weer goed te maken.

een bochtige en gevaarlijke afdaling

Zaterdag 25 juni, 12:00 uur: de rust keert, maar is het eigenlijk te laat?

Halverwege de afdaling zocht ik mijn geliefde bij de supportershome maar zij was nergens te vinden. Ik vroeg hier en daar of iemand haar had gezien, maar niemand kon haar karakteristieke bruingetint gezicht en piekzwarte lange haar herkennen. Niets aan te doen, ik moest doorgaan vooraleer ik te veel afgekoeld werd. De tippen van mijn vingers waren bijna gevoelloos geworden. De voeten van de tenen begonnen al te protesteren en vooral mijn borstkast en rug lieten het meest afweten. Met de verdampte zweet, leek het alsof een verkoudheid mij in zijn macht zou grijpen. Stoppen was geen optie. Ik daalde steeds verder af en bij een van de laatste bochten van de afdaling, kruiste ik een rode auto met een glimlachend brunette met zwarte haar aan de bestuurderszijde aan. Het was haar, mij wederhelft was ter plaatse gebracht!



de afdaling voorbij de supportershome

Voor even vergat ik alle koudheid of onprettige lichamelijke kwaaltjes. Ik was al lang blij dat alles weer terecht was gekomen. Ik wist al dat halverwege de 4^de top mijn liefste supporter mij te wachten zou staan. Dat was dus ook zo toen ik er ter plekke was. Door al het stress en hevige koud kreeg ik snel last van mijn onderrug. Het gebrek aan een lichter verzet lieten mijn bil- en onderrugspieren afweten. Gelukkig was bij de supportershome een fysiotherapeute aanwezig die uitstekend haar werk heeft gedaan. Ze maakte mijn rug helemaal los en bijna pijnvrij kon ik weer verder gaan. Dus los gemasseerd, van schone en juiste voorzien, en met een liefdeskus kon ik met de 2^de helft van mijn 4^de rit verder gaan. Om alle stress te doen verdwijnen, nam ik ook een uitgebreid ontbijt bij de supportershome.

even lunchen en bijkomen voor de volgende rondes

Vol van moed en met een gevulde tank, voelden mijn benen zo goed als nieuw dus. Al vrij snel, had ik de 4^de top behaald. Nog steeds enthousiast van de omgeving en door de stralen van de doorbrekende zon opgewarmd, daalde ik onmiddellijk af nadat de 4^de top was behaald. Deze keer verliep de afdaling vlotjes en zonder angst meer. Bocht na bocht, wist ik de fiets steeds beter te besturen. Al vrij snel was ik aan de voet van de berg weer. De 5^de klim kon worden aangepakt.

Tegen die tijd was het al best warm en ik had mijn armstukken uitgedaan maar mijn beenstukken had ik nog steeds aan, achteraf gezien bleek het een flinke fout te zijn. Ik had ook mijn windjas, zweetband en helm nog aan. Halverwege de klim begon de warmte op te lopen maar aangezien het 1^ste gedeelte het minst moeilijk was, was de warmte nog steeds hanteerbaar. In feite, ik realiseerde mij dat het beste was om het 1^ste gedeelte van de klim als herstelmoment te gebruiken. Na een aantal kilometers vlakte de weg aardig af waardoor ik op souplesse en een verlaagde hartslag kon trappen. Zo konden de afvalstoffen en verzuring van mijn benen worden afgevoerd.

Omdat ik nog voldoende in mijn mars had, besloot ik halverwege alleen mijn bidon met water bij te vullen bij de supportershome. Ik ging dus steeds verder bergop tot aan laatste drie kilometers. Daar kreeg ik het zwaar. De warmte putte mij uit en het feit dat ik mijn beenstukken nog aan had, zorgde eervoor dat mijn lichaamstemperatuur gevaarlijk snel steeg. Er kwam steeds meer zweet uit maar de verdamping hielp niet aangezien de zon op z’n hoogst was. Ik voelde mij geneigd om van de fiets af te stappen om afkoeling te zoeken maar de berichten van de supporters en de sporen van de Tour de France op de weg gaven mij nieuwe moed: “Contador”, “Schleck”, “Ballan”, “Nog 2 kilometer te gaan”, “Houd vol, jij bent er bijna”… Al die motiverende berichten sleurden mij naar de top. Eenmaal in zicht, zouden alle supporters met toeters en bellen keihard roepen: “Houd vol!”, “Jij bent er bijna!”,”Kom op topper!”, “Yeeeeeeh!”, “Wat een knaller zeg!” Ik was er en de 5^de top was behaald…

na een pijlijke 5de klim

Voor even dachten ze dat ik om zou vallen. Ze pakten mijn fiets en baden mij van alles aan maar ik zocht enkel een schaduwplaats om rust uit de hitte te vinden. Na een tientalminuten was ik gelukkig weer bijgekomen. Dus, de beklimming zat erop en kon de afdaling van start gaan. Deze keer deed ik het rustiger aan aangezien ik nog niet helemaal hersteld was; dat zou dan onderweg moeten gebeuren. Deze keer nam ik een paar extra reepjes mee voor onderweg en mijn bidonnen waren goed gevuld dus ik ging aan een stuk door voor de volgende klim. Alleen als ik de 6^de klim had behaald, mocht ik van mijn welverdiende rust en lunch genieten.

De afdaling verliep voorspoedig en met de aangeleerde techniek, het rustiger aan doen in het begin terwijl het makkelijke gedeelte voor herstel wordt gebruikt, ging ik vlotter bergop. Deze keer met helm op het stuur, zonder been- of armstukken en met mijn open geritste windjas aan. Non-stop tot aan de lastigste gedeelde van de top, had ik ervoor gezorgd dat alle energie zo veel mogelijk werd bespaart. Eenmaal bij de laatste kilometers zou de onophoudende zon met volle kracht schijnen, maar deze keer deed ik mijn nek en hoofd met regelmaat nat en het werkte perfect. Geen warmteverlies staat gelijk aan een verhoogd energiebehoud. De 6^de klim ging dusdanig goed dat al had ik het zwaar boven, kon ik met meer gemoedsrust de top behalen en eindelijk naar mijn lunch afdalen.

de 6de klim zit erop!

Zaterdag 25 juni, 14:00 uur: verhaal uit blog van fietsenvoor.nl

Hierbij kwam ik met iemand van de organisatie in gesprek en ze schreef iets moois hierover…

Eindelijk lunch voor David

Er is een renner die elke keer makkelijker omhoog rijdt. Die de warmte, de uitputting, die 12% stijgingspercentage niet eens lijkt te voelen. Waar ze inmiddels bij bosjes de berg lopend beklimmen, fiets aan de hand, rijdt hij stug door, in zijn eigen tempo, David. Naar eigen zeggen gaat het elke klim beter. De eerste keer ging ie te hard, de vijfde keer vond ie echt zwaar, maar nu is ie al zes keer omhoog geweest. Daarom mag hij van zichzelf nu lunchen. Dat had hij afgesproken met zichzelf: eerst zes keer toppen, dan lunchen.

Dus behalve een topconditie heeft ie ook een ijzeren discipline. Knap hoor. Hij denkt zelf dat het zo voorspoedig gaat, omdat hij nu precies weet hoe het moet. Hij houdt zijn kop erbij. Goed koelen onderweg: water in de nek en goed drinken. En zijn voorbereiding was ook nog ‘s – toevallig – ideaal voor de Fietsenvoor.nl-uitdaging. Hij heeft de afgelopen drie weekenden in de bergen gereden omdat hij zich aan het voorbereiden is voor de Mont Ventoux in september.

Maar hij heeft ook nog een geheim voordeel. Hij is geboren in Bolivia, heeft daar de eerste negentien jaar van zijn leven gewoond. Dus de warmte? De bergen? Die zitten in zijn genen. Dat maakt hem een ideale Fietsenvoor.nl-topper. Als ie zijn lunch achter de kiezen heeft, gaat ie, denkt hij zelf, nog zeker drie keer omhoog. Liefst vier. Voor zoveel ambitie kun je alleen maar heel hard klappen. Top, David!

den Boliviaanse renner

Zaterdag 25 juni, 17:30 uur: de laatste loodjes wegen het zwaarste…

Na een overheerlijke maaltijd en een korte pauze kon ik verder weer. De afdaling van de zevende klim kon beginnen. Ik maakte gebruik van de afdaling en de relatief makkelijke 1^ste gedeelte van de klim om de zojuist croissants met nog andere hapjes te laten verteren. Omdat ik zo kort geleden gegeten had, merkte ik dat mijn hartslag aan de hoge kant was maar vooralsnog ging ik opnieuw non-stop voor het 2^de deel van de klim. Naarmate de supporters door hadden dat ik de uitdaging volhield, groeide hun enthousiasme en ze gingen mij keer op keer aanmoedigen om door te gaan. Het was alsof ik daadwerkelijk in een Touretappe was. Deze belevenis gaf me extra kracht en moed om de laatste loodjes door te brengen.

de dolenthousiaste supporters die ons de hele dag motiveerden

Eenmaal begonnen aan het laatste gedeelte van de klim, had ik door dat de hiervoor zo goed vullende maaltijd in feite mij in de weg stond. Het had me extra onnodige energie gekost om die maaltijd te laten verteren. De benen hadden nog de nodige kracht, maar niet voor lang meer. Langzaamaan werd mijn energie steeds minder desondanks het feit dat mijn hartslag optimaal en steeds lager was. In andere woorden, ik hield steeds meer energie over na iedere klim. Vooralsnog, had ik het gevoel dat mijn benen het op ieder moment zouden begeven. Ik moest telkens aan de in het begin gemaakte afspraken denken, “De laatste loodjes wegen het zwaarste. Het is zo over, als je het maar volhoudt.” De berichten van de supporters op de weg gaven mij keer op keer de nodige moed. Op een bepaald moment was ik dusdanig gefocust dat het enige wat ik deed was naar de grond staren, hopend dat de top steeds dichterbij kwam. Iedere keer dat ik mijn hoofd omhoog hees was het een teleurstelling. Ik was maar een paar meter vooruit gegaan en de top leek zo ver…

Toen ik de laatste 2km-lijn passeerde bracht ik mijn verstand op nul, ging de verzuring in en gaf mijn laatste loodjes energie uit om de top te halen. Eenmaal dicht bij de top kon ik al de enthousiasme stemmen van de supporters horen. Ze zouden mij zo hard toejuichen dat opgeven geen optie was, ik moest de top zien te bereiken. Na de loodzware klim had ik het al bijna begeven. Mijn hoofd begon rondjes te draaien en de tekens van vermoeidheid begonnen mij te breken.

kapot na de klim...

Na een aantal minuten herstel in de tent ging ik voor de afdaling weer. Deze keer met volle vaart. Ik wou zo snel mogelijk van die berg af… Het gevaar van de versnelde afdaling ging dusdanig lekker dat mijn lijf vol van adrenaline gepompt werd. Het was een magisch gevoel om de 65 km/u aan te tippen op die twee dunnen banden en dan nog steeds het controle over die fiets te houden. Na iedere bocht liet ik de fiets erop los gaan en pas bij het begin van de volgende bocht zou ik aan de remmen gaan. De motor en autorijders die mij kruisten zouden denken, “Die is gek!”. Het maakte mij niet uit, op geen enkel moment ontstond er een levensbedreigende situatie waardoor het mij steeds zelfzekerder maakte. Uiteindelijk waren al mijn angsten verleden tijd en ik genot volop van de afdaling die voor me stond. Halverwege de berg vloog ik voorbij de supportershome en zo gaf ik mezelf het plezier om het 1^ste en makkelijkste gedeelte van de 8^ste keer non-stop te beklimmen. Onderweg had ik al twijfels of ik door zou gaan maar ik wist al zeker dat in ieder geval, het eerste gedeelte van nummer acht voorbij zou zijn. Het hield me dus op maar liefst anderhalf ronde van de nieuwe record van fietsenvoor afstand af!


Zaterdag 25 juni, 19:00 uur:

“Gaat je man echt voor de 9 keer?” Stella: “ja, hij gaat ervoor.”

Eenmaal bij de supportershome moest ik bijtanken weer, het was geen ontkomen aan. Deze keer had het restaurant een overheerlijke pasta ‘Carbonara’ bereid. Het was licht verteerbaar en vol van koolhydraten. Ik wist dat het mij goed zou doen. Omdat mijn lijf nog vol van de adrenaline van de afdaling was, had ik uiteindelijk opnieuw wat afgesproken met mezelf: “Als iemand anders nu al voor de record is gegaan, dan hoef ik het zelf niet meer te doen.” Ik vroeg of iemand voor de 9^de keer zou gaan en destijds bleek niemand die record te gaan breken. Er was nog iemand met de achtste keer bezig, maar er was geen zekerheid of hij ook voor de negende keer zou gaan. Het besluit was snel gemaakt, ik ging ervoor.

Het was kwart over zeven, dus ik had nog voldoende tijd. Als ik het snel genoeg deed, dan zou ik ruimschoots de record binnen de tijdgrenzen behalen, half tien namelijk. Ik leerde van mijn eerder gemaakte fout en at maar de helft van mij bord. Het was net genoeg om mij van voldoende energie te voorzien. Sterker nog, mijn spijsvertering ging zo hard te werk om aan de energiebehoefte te voldoen dat ik niet eens door had dat mijn maaltijd dicht bij de top al verteerd en op zou zijn! Mijn benen voelden nog sterk bovenaan maar het was het 1^ste gedeelte van de negende klim wat het juist extra zwaar maakte voor mij.

Hoe dan ook, ik bleef trouw aan mezelf en tijdens de 2^de klim van de achtste keer, hield ik mijn hartslag constant onder de verzuring en deze keer bleef mijn hartslag zelfs tijdens de laatste kilometers nog steeds onder het omslagpunt! Het leek net alsof ter plekke mijn conditie steeds beter werd. Mijn hart was aan het ritme gewend en de combinatie van lichaam en geest had uiteindelijk een balans gevonden. Ik was vastberaden om de 9^de keer te halen en mijn lichaam reageerde daarop. Het was een gevoel zoals ik het nog nooit eerder ervaren heb. Er werd daadwerkelijk bewezen dan het zuurstofsysteem van het lichaam ons eindeloos van energie kan voorzien, voor zolang wij voldoende eten. In andere woorden, het lichaam is in staat om onophoudelijk een prestatie te leveren voor zolang dat de spieren niet in de verzuring komen. Het was een hele ontdekking voor me. Alles wat ik in theorie geleerd heb, heeft zich daadwerkelijk in de praktijk bewezen! Het was geen wonder dat de benen steeds sterker aanvoelden en dat na zo veel klimkilometers, vooralsnog de nodige kracht konden leveren, ook al had ik niet eens een soepele schakelcombinatie op de fiets!

Klim nummer acht ging goed, in alle rust kon ik de top van die berg behalen doordat al de nodige elementen voor succes bij elkaar kwamen: voldoende drinken en afkoelen; op tijd eten maar ook niet te veel; de hartslag zo veel mogelijk onder het omslagpunt houden; de onophoudelijke enthousiasme van de supporters en deelnemers zelf; het geloof in jezelf dat het gaat lukken. Eenmaal bij de top had de zon al bijna zijn normale dagelijkse cyclus gehad. Het betekende dat het einde van deze uitdaging was nabij. Dat gevoel gaf me zo veel vreugde dat ik mijn snelste afdaling van de dag heb gehad. Tegen de 70 km/u en trappend op de rechte stukken om nog meer vaart te maken, was ik al behoorlijk snel bij de supportershome weer.

voorbij de supportershome fietsen

De negende, en laatste klim van de dag kon van start gaan. De klimtempo was gelijk als in de eerste rondes maar mijn hartslag was zeer gerust. Al snel kwam het in de herstelzone dus het bespaarde mij steeds meer energie voor de laatste loodjes van de klim. Eenmaal bij de supportershome nam ik een laatste pauze. Gek genoeg, degene die toen met zijn 8^ste ronde bezig was, bleek op mij te wachten zodat wij samen voor de laatste keer die berg zouden toppen! Hij was super goed en constant de hele dag. Ik had graag mee willen gaan, maar bijvullen was een moest voor mij. Waarschijnlijk niet echt nodig aangezien het de laatste klim was, maar dat deed ik toch. Opnieuw genoot ik van de overheerlijke pasta Carborara en nam ik alle tijd om voldoende energie te verkrijgen voor het laatste deel. Nou ja, 5 minuten om precies te zijn. Deze keer had ik iets meer gegeten als de vorige keer omdat het zo lekker was. Ik hoopte dan dat het mij niet in de weg van de laatste klim zou zijn, maar het maakte mij niet meer uit, de laatste top was binnen handbereik!

Om 21:00uur, half uur voor de deadline, vertrok ik in een steeds donkerder wordende weg naar de top. Tot mijn grote verbazing, vanaf het moment dat ik op de fiets stapte, merkte ik dat mijn hartslag desondanks een volle maaltijd, stabiel bleef. Sterker nog, ik had het tot dan toe de hele dag nog niet zo laag gezien! Bij deze dus de volgende doorbraak in trainingswetenschap,  het lichaam is in een dusdanige staat dat het door de juiste bijsturing van een geruste en vastberaden wil, ter plaatse zich aan de omstandigheden van de op dat moment geldende belastingen perfect aanpassen kan! Wat heeft onze Schepper ons van een wonderbaarlijke schepsel voorzien!

Bij de laatste kilometers werd het pikdonker en gingen de fietslampjes aan. Een paar honderd meter voor me zag ik nog een aantal deelnemers die ook met de laatste loodjes bezig waren. De benen voelden zo goed dat ik hen vrij snel ingehaald heb. Bij de laatste kilometers klom ik staand en mijn hartslag bleef nog steeds stabiel. De pasta leverde de nodige energie zonder dat ik krampen in de maag kreeg, juist doordat de hartslag zo laag was. Wat een ontdekking! Ik was dus bij de laatste ronde helemaal in topvorm! Er kwamen steeds meer supporters naar de top van de berg om de finish te ervaren. Toeterend, reden ze mij voorbij. Ik werd door hun enthousiasme ontstoken en deed mijn knipperlampje aan. Bij de laatste honderd meter kon ik mij niet meer inhouden: met volle kracht en enthousiasme ging ik volop in de sprint, bergop tegen een goede 30 km/uur. De aankomst was onvergetelijk! Ik werd door de supporters omhelsd en ze ontvingen mij net als een ware kampioen aan. Zo voelde ik mij ook, na 9 keer de top te hebben behaald, was de missie volbracht…

het bewijs van de 9de keer!

De supporters namen zowel mij als alle overige deelnemers als ware helden aan. Die dag was in een volkomen eenheidsgevoel afgelopen en wij konden met z'n allen terug naar een sucessvolle dag kijken... met dank aan ieder supporter, vrijwilliger, de organisatie en ondersteunende krachten van die dag! Uiteraard mogen wij ook niet vergeten dat een hand van boven ook een belangrijke rol met het weer gespeeld. heeft. Godzij dank voor zo'n prachtige dag!

Oh ja, en mijn allerliefste ook uiteraard...

wachtend de hele, dag hield ze deze tocht met mij ook vol...